Fabryka Porcelany i Fajansu Domu Handlowego Perewałowów została założona w 1869 r. przez miejscowych kupców Daniłę i Filipa Perewałowów. Zakład został zlokalizowany w miejscu, gdzie rzeka Haitinka wpada do rzeki Biełaja, w pobliżu wioski Miszelewka (w rosyjskim obwodzie irkuckim).
W fabryce wykorzystywano miejscowy biały kaolin i wyjątkowo czysty bajkalski kwarc. W celu zapewnienia wysokiej jakości produkcji Perewałowie sprowadzili specjalistów z Chin i Japonii oraz rosyjskich rzemieślników z centrum produkcji ceramiki w Gżelu. Jednak produkcja w firmie była prowadzona w wyjątkowo złych warunkach. Zakład Perewałowów był znany z powszechnego wykorzystywania pracy dzieci.
W latach 80. XIX w. rozwinięto działalność biznesową zakładu. Perewałowie zdobyli w tym czasie złote i srebrne medale na wystawach przemysłowych w Rosji. Pod koniec wieku Iwan Daniłowicz Perewałow odziedziczył fabrykę. W 1880 r. w oparciu o rodzinną kolekcję stworzył muzeum porcelany.
W 1898 r. firma została przekształcona w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Wśród właścicieli byli Perewałow, Szelkunow i Metelew. W 1907 r. Perewałow został zamordowany.
Na początku XX w. jakość porcelany z Haitinki została doceniona na rynku europejskim. W 1906 r. w Antwerpii produkty spółki zdobyły złoty medal. Wyroby firmy były jednak w swojej większości relatywnie niedrogie i przeznaczone dla przeciętnego odbiorcy. Już w 1907 r. rozpoczęta została procedura upadłościowa, a w 1917 r. firma była na skraju całkowitego zakończenia działalności.
Po rewolucji w 1917 r. fabryka przechodziła przez kolejne przeszkody stawiające pod znakiem zapytania jej dalsze istnienie. Ostatecznie w latach 20. firmę znacjonalizowano i odbudowano. Zakładowi nadano także nową nazwę Pierwsza Państwowa Fabryka Porcelany Haita "Sibfarfor". Z produkcji ceramiki innej niż porcelana zrezygnowano w latach 20.
W trakcie II wojny światowej wytwarzano tu porcelanowe izolatory oraz porcelanę laboratoryjną. Pod koniec lat 50. XX w. w fabryce wyznaczono zadanie dostarczania wyrobów porcelanowych dla gospodarstw domowych Syberii, Dalekiego Wschodu i północnych regionów ZSRR. W ramach tego planu podjęto przebudowę zakładu, która trwała do 1972 r. Na początku lat 70. powstał dział artystyczny, w którym starano się odtworzyć tradycje przedrewolucyjnej produkcji porcelany. Przez długi czas stanowisko naczelnego artysty zajmowała R.G. Alioszina.
