W 1882 r. w pobliżu wioski Bronnica położonej w rosyjskiej guberni nowogrodzkiej wybudowano dwa zakłady. P.K. Reichel założył zakład wyrobu ceramiki i cegielnię. Podstawą dla biznesu były duże zasoby czerwonej gliny i tania miejscowa siła robocza.
W 1884 r. ostatecznie zdecydowano o przejściu na produkcję porcelany i fajansu. Jakość wyrobów z tamtych czasów nie była najwyższa, nie były one sygnowane.
Osiem lat później fabrykę przejął Iwan Jemielianowicz Kuzniecow, który był już właścicielem pobliskich zakładów w miejscowościach Czudowo, Wołchów i Gruzino. Kuzniecow sprowadził do Bronnicy specjalistów wyrobu porcelany z Moskwy, aby stworzyli nowe linie produktów. W początkach XX w. pracowało tu już 1100 osób.
W 1913 r. do interesu przystąpili partnerzy. Nowymi udziałowcami zostało osiem osób spokrewnionych z Kuzniecowem. Nowa spółka zarządzało fabrykami w Czudowie, Wołchowie, Gruzino i Bronnicy.
Po rewolucji 1917 r. kierowanie fabrykami Kuzniecowa przejęły komitety i rady. Przez następnych kilka lat fabryki działały z przerwami. W 1921 r. stworzono NovGubFarfor, czyli trust fabryk porcelany z regionu nowogrodzkiego. W kolejnym roku fabryka w Bronnicy otrzymała nazwę Proletarij.
W 1942 r. fabrykę ewakuowano do Krasnojarska. Powrót do starej lokalizacji nastąpił w marcu 1944 r. Budynki fabryki zostały poważnie uszkodzone podczas bombardowania wioski. W efekcie wszystko musiano zaczynać od nowa.
W 1967 r. wprowadzono technologię produkcji porcelany cienkościennej. Wyroby porcelanowe z widokami Nowogrodu otrzymały wysokie oceny na wystawie w Montrealu. W 2010 r. firma nadal istniała, ale od 1996 r. była w procesie upadłości.
