Johann Friedrich Ferdinand Schumann założył w 1827 r. fabrykę porcelany w majątku Kehnert leżącym w pobliżu Tangerhütte. W pięć lat później kupił on działkę na przedmieściu Berlina, Moabit. W 1834 r. ruszyła tam produkcja w nowej fabryce. Oprócz wytwarzania porcelany malowano również porcelanę zakupioną innej berlińskiej manufakturze, KPM.
Fabryka Schumanna szybko stała się uznanym producentem artystycznej, jakościowej porcelany, a do tego oferowanej w przystępnych cenach. W 1835 r. biznes przejął syn właściciela Friedrich Adolph Schumann, który prowadził firmę do 1851 r. Od 1841 r. fabryka działała pod szyldem Porzellan-Manufaktur von F. A. Schumann & Sohn.
Podczas wystawy handlowej w Berlinie z 1844 r. fabryka Schumanna została nagrodzona złotym medalem. Jej produkty porównywano do wyrobów manufaktur królewskich. Trudności zaczęły się pojawiać od rewolucji z 1848 r., jak też z powodu pojawiania się na rynku kolejnych konkurentów.
Około 1868 r. nowym właścicielem fabryki zostali Erhard Appelhans i H.O.A. Zepernick. W 1872 przekształcili fabrykę w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i zmienili nazwę na Berliner Porzellan-Manufaktur AG. Aż do zawieszenia produkcji w 1880 r. dyrektorem fabryki był Max Ludloff.
Max Ludloff w 1880 r. założył fabrykę porcelany Berliner Porzellan-Manufaktur M. Ludloff & Co. korzystając z aktywów upadłej spółki. Ludloff prowadził firmę do 1888 r. W rok później produkcja została ostatecznie zakończona.
